Μια αρχόντισσα συγγενής του αγίου στη Ζάκυνθο, ονόματι Αγγέλα, αρρώστησε βαριά από αποπληξία, και όχι μόνο έμεινε ημιπαράλυτη αλλά και βουβή και άλαλη.
Για τη θεραπεία της οι εμπειρότεροι γιατροί δεν παρέλειψαν να κάνουν χρήση όλης της δύναμης της επιστήμης. Μάταια όμως κοπίασαν, διότι όχι μόνο δεν
ωφελήθηκε η άρρωστη, αλλά και χειροτέρεψε τόσο που απελπίστηκε τελείως για την υγεία της. Στο τέλος, θυμήθηκαν οι συγγενείς της ότι στη Ζάκυνθο βρισκόταν
το μικρό δάχτυλο του ποδιού του τιμίου λειψάνου του αγίου. Το έφεραν λοιπόν στο σπίτι της άρρωστης. Όταν δε ο ιερέας πλησίασε και άγγιξε το μικρό δάχτυλο
σταυροειδώς, με πίστη και ευλάβεια, στο στόμα και τα απονεκρωμένα μέλη της, ω του θαύματος! Αμέσως η αφωνία διαλύθηκε και τα ακίνητα μέλη άρχισαν να
κινούνται όπως και πριν αρρωστήσει.

Το δάχτυλο τούτο του ιερού λειψάνου είχε σταλεί από τον τότε ηγούμενο των Στροφάδων στη Ζάκυνθο, για να αγιάζεται η πατρίδα του Διονυσίου και να παρηγορούνται
και χαίρονται πνευματικά οι συμπολίτες του. Κάποιος χριστιανός που είχε πάει στη μονή των Στροφάδων για να προσκυνήσει και ασπαστεί το άγιο λείψανο, από
ευλάβεια έκοψε κρυφά εκείνο το δάχτυλο για να το πάρει μαζί του. Ενώ όμως ήθελε να βγει από τον νάρθηκα, όπου φυλασσόταν το λείψανο, κάποια αόρατη δύναμη
τον εμπόδιζε. Βλέποντας ο χριστιανός αυτός το θαύμα ομολόγησε την πράξη του στους πατέρες της μονής. Ο δε ηγούμενος παίρνοντας το δάχτυλο το έστειλε,
όπως σημειώσαμε, στη Ζάκυνθο, και έτσι έμεινε ελεύθερος ο προσκυνητής και χωρίς να εμποδίζεται βγήκε από τον νάρθηκα.